Eindelijk het ECHTE Afrika

Zooo, eindelijk terug in Afrika, en hoe! Zuid Afrika, Namibie, Botswana & Zimbabwe waren niks vergeleken met Kameroen.

Even voor degene die het niet weten: ik ben samen met mijn ouders voor drie weken hier om mijn zusje Deborah te bezoeken die hier 5 maanden verblijft en onderzoek doet in een natuurpark naar roofvogels.


Alleen over dag 1 dat we hier hier blijven heb ik 5 A4tjes vol geschreven, omdat dit iets teveel is voor jullie zal ik het hier tot wat korte impressies houden:

- Aankomst Duala airport donderdag/vrijdag rond 12 uur 's-nachts: op een enorm vervallen vliegveld komen wij aan waar
het bij de ontvangsthal een chaos is en er honderden mensen staan te wachten op het ene vliegtuig dat aankomt.

- Vlucht van Duala naar Maroua vrijdagochtend 7 uur: kwart over 7 vertrok het vliegtuig wat ongekend was hoorden wij later, normaal kan je verwachten dat het vliegtuig pas 's-middags vertrekt als het om 7 uur gepland staat. Wij hadden het geluk dat net die dag de opening van een landelijk festival in Maroua was waardoor er een aantal officials in ons vliegtuig (voor Gul: een Fokker F28) zaten. Want ja, dan kan een vliegtuig ineens wel op tijd vertrekken.

- Op Maroua airport het lang naaruit gekeken wederzien met mn zusje waar zij tranen van in haar ogen kreeg.

- In Maroua de ervaring van echte Afrikaanse markten opgedaan. Enorm smalle straatjes vol met donkere mensen (je ziet hier echt 0,0 blanken op straat) die achter kraampjes of op de grond zitten. Er zijn tig dezelfde standjes, veelal stoffen, kruiden, fruit en vlees wordt er verkocht. Het vlees ligt echt op de tafeltjes en zit onder de vliegen... en jaja, over enkele uurtjes ga ook ik daar van smullen :)

- De eerste dag was gelijk de opening van het Festival des Arts et Cultures Municipal, een landelijk 2-jaarlijks festival wat toevallig net begon op de dag van onze aankomst en precies in Maroua was dit jaar. Wij stonden voor de hoofdingang van het stadion en gingen daar wat vooraan onder een boom staan waar we een mooi uitzicht hadden op het officiele gedeelte en de parade waar niet zoveel donkeren stonden.
De meeste bleven netjes op een rij staan wat verder achter ons. Even later toen enkele jongeren zich bij ons voegden bleek waarom: de in grote getale aanwezige agenten en militairen kwamen dreigend richting ons en begonnen de donkeren weer terug naar achteren te slaan met houten stokken/takken. Alleen toen ze bij ons kwamen lieten ze ons met rust en kregen we zelfs een groet en een hand...
hier begon de blanke voortrekkerij van vandaag... omdat protesteren natuurlijk weinig zin had maakten wij er maar gebruik van, dit bracht wel wat dubbele gevoelens naar boven... maarja.
Ook zijn wij nog regelmatig op de foto gezet met een of ander belangrijk persoon, want ja, als je met een blanke op de foto staat kan je zeggen dat dat je vrienden zijn... en dat is STATUS!
Even later hielp onze huidskleur ons weer eens toen we het stadion in wilden terwijl iedereen tegengehouden werd, wij konden met wat hulp van een local echter met de parade meelopen het stadion in. Vervolgens zagen wij dat er een tribune was waar nog flink wat plaatsen over waren en gereserveerd werden voor VIPs, officials etc. Wij besloten te proberen hier op te komen en tot onze verbazing hield niemand ons tegen toen we over het 'stadion veld' van de ene naar de andere kant liepen en daarna de tribune op liepen. Na om goedkeuring gevraagd te hebben bij een militair met AK-47 konden wij gewoon gaan zitten.
Ik kan nog veel meer vertellen over deze avond maar ik laat het nog bij een ding anders wordt het teveel: Deborah was druk foto's aan het maken en ging wat naar achteren om een beter beeld te hebben, zij had echter niet door dat zij in haar rug de belangrijkste man hier op dit moment in Maroua had. Als ze donker was geweest had haar dit wel wat problemen op kunnen leveren maar deze man vond het nu alleen maar grappig...

tsja... een heel dubbel gevoel aan deze avond overgehouden, maar het was een enorme ervaring, en zoiets maak je ook maar een keer in je leven mee...

- De lokale taxi's zijn hier geen auto's maar brommers en motoren. Dan betaal je zo'n 100-200 francs (15 tot 30 euro cent) om jezelf een paar kilometer te verplaatsen achterop zo'n ding. Dit zijn flink indrukwekkende tafferelen aangezien de wegen er vol mee zijn, ze allemaal continu toeteren, er soms wel 4 man op een zo'n ding zit... en dat dat keihard langs elkaar heen rijdt.
In het begin vrij beangstigend als je daar achterop zit en helemaal met z'n 2en maar het begint inmiddels te wennen.

- Ook worden wij continu op straat nageschreeuwd: le Nasara! le Nasara! In NL: de blanken! de blanken!
Dit wordt voornamelijk door de jongeren gedaan en de echte kleine beginnen een liedje over de Nasara te zingen. Hoe hun witte huid smelt als boter in de zon. Voor ons blijft niks over dan een beetje lachen en zwaaien... en af en toe een kindje een beetje te laten schrikken door onverwacht boe te roepen... dat vinden ze altijd geweldig.

Maar ik merk dat mijn verhaal toch al flink lang begint te worden, terwijl ik nog zat zou kunnen vertellen. Maargoed... ik hou het hier toch maar bij. Ook zal ik denk ik niet veel meer online komen deze vakantie dus mocht er iemand geinteresseerd zijn, 6 januari zijn wij weer in de lage landen te vinden.

Een prettige kerst en oud&nieuw toegewenst! Tot volgend jaar!